Terug op aarde

2 maanden in Berlijn, 205 dagen op zee, zo’n 65 verschillende plaatsen in 32 landen bezocht en ongeveer 160 shows gespeeld. En toch voelt het alsof er geen tijd verstreken is. De afgelopen 9 maanden waren lang, maar vlogen tegelijkertijd zo voorbij.

Na mijn laatste verhaal was het tijd voor onze Mediterraanse rondvaart. Lekker weer, mooie steden en vooral ook lekker eten! De ene dag flink shoppen in Barcelona en de andere dag rondslenteren door de Italiaanse straten in Civitavecchia en Salerno. In Valletta (Malta) beleef ik een hemelse dag wanneer we de taxi nemen naar de St. Peter’s Pool. Een soort kloof, waar je vanaf de rotsen het heerlijke water in springt. Een paar dagen later besluit ik met een aantal collega’s er op uit te gaan, iets verder van de havenstad waar we liggen. Zo nemen we beide keren in Piraeus de bus naar Athene en vanuit Ashdod in Israël, brengt een taxi ons naar Jerusalem. Een bloedhete dag, maar een prachtige stad, die ik niet had willen missen. Hierna gaan we nog een laatste keer terug naar Griekenland. We wandelen langs alle prachtige witte huisjes in Santorini, duiken nog even snel de zee in in Rhodos en ik laat me overhalen in Heraklion een visspa in te gaan, waar ik visjes mijn voeten laat schoon knabbelen…. (Nooit meer, haha)

En toen was het alweer tijd voor de laatste cruise. De laatste 16 dagen aan boord. Aan het begin van deze cruise komt de nieuwe cast aan boord om te starten met allerlei repetities en trainingen. Maar zolang zij nog niet klaar zijn om de shows te spelen, moeten wij nog een aantal dagen aan de bak in het theater. In deze laatste cruise varen we door het Suez Kanaal naar Egypte en vervolgens Oman. Wederom hele mooie en interessante plekken, maar met 40 graden, zonder frisse bries en geen wolkje aan de lucht, is het ook wel flink zweten hier. Daarom is het zeker geen straf, wanneer ik zowel in Sharm-el Sheikh als in Salalah een Beach Resort bezoek om even heerlijk te ontspannen. Een spannende reis was deze laatste ronde ook wel, omdat er in dit gebied een verhoogd risico op piraterij heerst, maar gelukkig hebben we geen enkele problemen ervaren.

En dan varen we toch echt naar Dubai, de stad waar ik het schip zal moeten verlaten.

Al 2 weken lang ben ik erg emotioneel en loop ik over van allerlei gemengde gevoelens. De blijdschap om, na 9 maanden van huis te zijn geweest, weer naar Nederland te vliegen en mijn familie en vrienden te zien. En het verdriet om alle mensen die ik daar heb leren kennen die een soort 2e familie voor mij zijn geworden, gedag te zeggen, zonder enig idee wanneer en of ik ze ooit weer terug ga zien. Tijdens de laatste shows die we samen spelen, besef ik hoe gaaf het is dat dit gewoon mijn werk was het afgelopen half jaar. Ik geniet van elke noot en elke danspas die ik voor de laatste keer daar op het toneel neerzet. Het applaus en de vele complimenten van ons laatste publiek. Alle mooie woorden van ons management team; we waren de beste theatercast waar ze tot nu toe mee gewerkt hebben. Na onze laatste theatershow worden we zelfs door onze Cruisedirector verrast met een mooi, persoonlijk afscheid op het toneel, waarbij ballonnen op ons neer dalen. Wat natuurlijk uitmondde in een heerlijk, theatraal jankfestijn.

19 oktober is het dan zo ver. Na een onwijs gezellige (en onwijs late) laatste nacht, wordt er al erg vroeg in de morgen op mijn cabindeur geklopt. Er wordt gecheckt of alles netjes en schoon is en ik word gevraagd met al mijn bagage de cabin te verlaten, zodat mijn vervangster er in kan. Die dag moet ik nog verschillende handtekeningen en documenten ophalen, zodat het officieel toegestaan is om het schip te verlaten. En dan, is het wachten. Aangezien ik pas om 0:40 vlieg, word ik pas om 20:30 opgehaald en naar het vliegveld gebracht. Zonder cabin en met onze bagage opgeslagen bij de beveiliging, lopen we de hele dag als een soort daklozen rond over het schip. En na slechts één uurtje slaap, zijn we allemaal vooral op zoek naar plekjes om dutjes te kunnen doen. Die zijn er dan stiekem toch best veel op het schip ben ik achter gekomen.

Hoewel iedereen natuurlijk verschillende eindbestemmingen heeft, vliegt een groot deel van ons op dezelfde tijd en deels met dezelfde vlucht. Ik neem afscheid van het team en van de castleden die later vliegen en word met alle vertrekkende crewleden naar buiten gebracht. Ze proppen ons met veel te veel bagage in een veel te klein busje en we laten het schip achter ons. Vaarwel MS5!

Een aantal minuten later komen we aan bij het immens grote vliegveld van Dubai, waar je zelfs een trein moet nemen om van de check-in balie naar de gate te gaan. Een aantal uren later landen we in Amsterdam, waar ik afscheid neem van de laatste castleden en naar de andere kant van Schiphol ren om mijn vlucht naar Düsseldorf te halen. Nu is het dan echt klaar. Tijd om terug te gaan naar de ‘echte’ wereld. Terug naar de realiteit.

Voor bijna 7 maanden leefden we in een soort tijdscapsule. Een ruimteschip waarin je elke ochtend ergens anders wakker werd en de tijd leek stil te staan. Maar op aarde bleef de klok gewoon door tikken. Hier zijn 9 maanden voorbij gegaan sinds ik Nederland heb verlaten. 9 maanden! Net zo lang als een zwangerschap… Best raar om je dat te realiseren. En toch, als je dan op Düsseldorf aankomt en je familie je staat op te wachten met ballonnen, vlaggetjes en een spandoek, besef je dat hoeveel tijd er ook verstrijkt, je familie en je thuis nooit veranderen!