Beter laat dan nooit

Het heeft even geduurd, maar eindelijk heb ik de tijd (en het internet) gevonden om mijn verhaal van de eerste dag aan boord te plaatsen. Hopelijk kan ik jullie vanaf nu wat meer op de hoogte houden.

29 maart 2019. Een datum die me nog lang zal bij blijven. Onder anderen omdat ik dit vandaag wel 20 keer heb moeten invullen op alle formulieren die ik moest ondertekenen. Gelukkig vliegen we een dag eerder naar de Dominicaanse Republiek. Want na een reis van in totaal zo'n 13 uur, ben ik niet echt meer in staat nog iets te doen. De reis verliep soepel en ik kon gelukkig, in tegenstelling tot een van mijn collega's, al mijn bagage terug vinden. Aangekomen op het vliegveld in Punta Cana, wat iets weg heeft van een tropisch resort, worden we snel richting de bus gestuurd, die ons naar ons hotel brengt. Moe, bezweet en hongerig krijgen we onze kamersleutels en kunnen we eindelijk douchen en eten. Mijn lijf en hoofd zijn in de war door het tijdsverschil. Het voelt als 12 uur 's nachts, maar het is pas 7 uur. Dus eigenlijk ben ik terug in de tijd gevlogen en bevind ik me nu in het verleden, als je erover nadenkt...

Na een enigszins korte nacht, in een heerlijk hotelbed, worden we de volgende dag weer opgepikt en naar de haven gebracht. Hier zijn ook andere crewleden die, net als wij, vandaag beginnen aan hun contract. Heel veel papierwerk later, is het moment dan daar om aan boord te gaan. Dat het schip groot zou zijn wist ik natuurlijk wel, maar het is alsnog zeer indrukwekkend wanneer je zo'n gevaarte in het water ziet liggen.

Eenmaal aan boord begint de hectiek. Sjouwen met koffers, proberen je weg te vinden en ondertussen overladen worden met informatie, regels etc. En dan om 22:00 is het tijd om te vertrekken. Plots merk je dat je niet meer netjes in een rechte lijn door de gang loopt en alles voelt alsof je op een waterbed ligt. Gelukkig heb ik nog geen last van zeeziekte. Iets waar ik met mijn wagenziekte wel bang voor was, maar het valt nog mee.

Morgen beginnen alle trainingen en vanaf de dag erna zullen we ook aan het repeteren gaan. Iedereen had me al gewaarschuwd dat de eerste 2 weken heel druk en zwaar zullen worden, dus hopen dat ik een beetje kan slapen op al die golven.

Zelfs nu ik het water onder me voel, is het besef er nog niet helemaal dat ik daadwerkelijk op een schip zit en sterker nog, dat ik er voor betaald krijg! We gaan het zien hoe ik de eerste weken overleef, hoe alles gaat zijn en wanneer ik weer in contact zal komen met de buitenwereld. Het is zover!

O jee, Aniek zit op zee....