Een ongeluk zit in een klein hoekje

Een paar dagen geleden zijn we Europa binnen gevaren. Ik kon eindelijk weer aan land en mijn Europese netwerk gebruiken. Naar huis bellen om even bij te praten, de wereld laten weten dat alles oké is en mensen jaloers maken met alle plaatsen waar ik ondertussen al ben geweest. En ik ben pas 1 maand onderweg, bizar...

Met de shows gaat alles lekker. Er was een probleempje met een van onze dansers om aan boord te komen, maar gelukkig is hij nu hier en is de cast eindelijk compleet. We hebben een aantal shows nu al voor de 2e keer opgevoerd en je voelt dat iedereen steeds meer vertrouwd is met het toneel. Dat is namelijk nog niet zo vanzelfsprekend. Het toneel bestaat uit verschillende delen die allemaal afzonderlijk van elkaar kunnen draaien en omhoog en omlaag kunnen bewegen. Daarnaast zijn er aan beide kanten led panels die heen en weer kunnen bewegen over het toneel. Dit alles moet door mensen bestuurd worden, dus het kan af en toe op de verkeerde momenten gebeuren. Als dat nog niet genoeg is om je zorgen over te maken, voel je de golven constant onder je voeten. En met het theater aan de voorkant van het schip, is het hier extra voelbaar. Best een beetje eng af en toe, maar ook wel grappig wanneer je van de ene naar de andere kant van het toneel moet en dit niet in een rechte lijn lukt. Met al die beweging moet je dus extra voorzichtig zijn om ongelukken te voorkomen. Op het toneel is dit voor mij geen probleem. Maar natuurlijk slaag ik er in om backstage geblesseerd te raken.

Tijdens onze Musicalshow, die tot dat moment erg goed verliep, loop ik backstage naar mijn volgende positie. Ik heb meer dan genoeg tijd, laat mezelf even bijkomen, let even niet op en voor ik het weet lig ik op de grond. Een klein afstapje dat ik niet gezien had, waardoor ik mijn enkel omsla. Tijd om er bij stil te staan heb ik niet. Ik hoor de laatste klanken van het lied voor mijn opkomst. Ik spring overeind, strompel naar mijn plek en loop als Nala uit de Lion King door het publiek alsof er niks is gebeurd. Op school zeiden ze wel eens: Pijn is een emotie en emoties kun je uitzetten. En dat is wat ik doe. Ik hoef nog maar 4 nummers te overleven, even doorbijten dus. The show must go on!

Na de show komt de shock en de pijn. De dokter wordt gebeld en ik word half nog in kostuum met uitgelopen make-up in een rolstoel naar de ziekenboeg gebracht. Dat moet er interessant uit gezien hebben.

We zijn nu een paar dagen verder en ik ben bijna helemaal hersteld. Het is niet gebroken en heb gelukkig maar 1 voorstelling moeten missen. En voortaan zal ik beter uitkijken voor afstapjes.