Tschüss Holland, hallo Berlin

Dag één van een nieuw, spannend, uitdagend avontuur! Doodeng, maar wat heb ik hier onwijs veel zin in. 

Een aantal jaar geleden had ik nooit gedacht hier aan te mogen beginnen; sterker nog , ik had het niet eens aangedurfd. Maar nu voelt het goed. Na vele audities en afwijzingen, jaren keihard werken en toch ook wel slapeloze nachten of ik wel werk ga vinden, komt dit op mijn pad. En ik geloof oprecht dat het zo heeft moeten zijn. Dit is mijn moment om te gaan shinen. Maar nogmaals, DOODENG!

Ten eerste al om 2 maanden in Berlijn te wonen. Weg van mijn ouders, familie en vrienden. Een onbekende stad, waar ik hopelijk mijn weg zal gaan vinden. Gelukkig leven we in een tijd vol technologie. Enkel internet en goed bereik is nodig om mijn broers en zus te kunnen zien en mijn ouders' stemmen te horen. Maar dat maakt de stap nog niet kleiner.

Het vliegtuig was stap één. Uitgerust met volle koffers de weg zoeken op dat veel te grote vliegveld. Tot dusver was ik nog in staat me groot te houden. Maar dan komt het moment, dat je je ticket nodig hebt. En toch echt in je eentje verder moet. Zonder papa en mama. Een laatste knuffel en kus en dan komen toch de tranen. Tranen van spanning, angst en het besef dat je stiekem toch wel echt volwassen bent nu. Het liefst zou ik in dat moment willen blijven hangen. Nog even zweven in de tijd en al het enge en spannende nog even laten voor wat het is. Maar ik word al richting het poortje geduwd. Ga maar! Ik creëer mijn eigen filmmoment door niet één, maar zelfs twee keer achterom te kijken. Nog even te zwaaien naar mijn ouders, voor ik ze daar achter laat en in het diepe spring.

Nu zal je het echt alleen moeten doen. Een gedachte die nog steeds niet helemaal wil doordringen. Zelfs wanneer het vliegtuig al door de wolken glijdt, voelt het allemaal nog als één grote droom. Alsof ik zo uitstap en gewoon weer in Helden bij pap en mam op de stoep sta. Maar ik land toch echt in Berlijn. En ál die honderden mensen die me daar voorbij lopen hebben geen idee van dat geweldige avontuur waar ik me vandaag in gestort heb. Die achtbaan waar ik ben ingestapt en pas over zo'n 9 maanden zal uitstappen. Geen idee wat ik moet verwachten, dus ik laat het maar allemaal op me af komen. Maar ik weet zeker dat het een fantastische ervaring gaat zijn!

En ohja, had ik al gezegd dat ik het doodeng vind...?